We moeten eerst de wereld veroveren, onze angsten ontvluchten en onze dromen najagen, om te ontdekken dat de onrust in onszelf zit. We zoeken daarbij de antwoorden op onze grote vragen - de zin van ons bestaan – vaak in verre oorden, of in exclusieve ideeën, om vervolgens te ontdekken dat ze al die tijd in onze alledaagse bestaan geduldig op onze uiteindelijke aandacht hebben gewacht. De zoon moest eerst verloren raken, om door de vader met een feestmaal onthaald te worden. De zin en waarheid is ons leven, onze immanente waarde, ons onderdeel zijn van het universum, heeft zich, net als de vader, niet aan ons opgedrongen. Hierdoor blijft er de weg naar huis, waar de moegestreden avonturier ook nog echt een thuis kan vinden. Had de vader zich wel opgedrongen, bijvoorbeeld met ongevraagde raad, of afwijzing van de lust naar avontuur voordat de zoon vertrok, dan was dat anders...
Vaak is pijn meer motiverend dan vrede, die als ze voortduurt nauwelijks meer opgemerkt wordt dan water door een vis. Voor rust en vrede nemen we vaak geen of te weinig tijd, behalve dan, om haar (vaak via arbeid/strijd) te bereiken. Om van pijn af te komen, bijvoorbeeld, doen we alles. Echter, als bijvoorbeeld de wortelkanaalbehandeling geslaagd is en de kiespijn voorbij, verdampen alle goede voornemens – vaker en beter poetsen, minder snoepen – als sneeuw voor de zon in de normaliteit van het bestaan. Pijn en angst motiveren. Pogingen om het leven onder controle te krijgen door gecontroleerde angst – bijvoorbeeld kijken naar een enge film – of pijn (over hete kolen lopen, sport, theater, kunst, ascese, rollenspel, sm etc.), kunnen in deze zin begrepen worden. Het gaat dan om individuele processen, waarin mensen hun immanente waarde leren kennen en, op den duur, aanvaarden. In collectieve verbanden, echter, is dit ook te begrijpen, maar vormt het rechtstreeks de brug naar wat ik vorige week de mensgemaakte hel in het midden van het natuurlijk paradijs noemde. Een klein voorbeeld.
Er is (adaptieve) angst (goed), en blinde angst ("gevaarlijk"). We kregen adaptieve angst voor de gevolgen van ons "vreedzame" gedrag: afname van biodiversiteit, klimaatverandering, milieuvervuiling op ondertussen alarmerende schaal. We zagen in dat economie/technologie moest worden aangepakt. Adaptieve angst zet aan tot actie. Maar blinde angst tot... wegkijken, of meelopen. Zo overheerst de angst voor oorlog. Nu Amerika niet langer de vanzelfsprekende goed bewapende grote broer is van “ons” Europa, worden we bang. Al tientallen jaren woeden in Europa (lokale) oorlogen, meer of minder gecontroleerd, zoals de koude oorlog, Bosnische oorlog en Oekraïne. Ondanks deze oorlogen werd in de meeste Europese landen decennialang zwaar bezuinigd op defensie. De angst en pijn veroorzaakt door het gevoel verlaten te zijn door grote broer Amerika, zet aan tot een gigantische roep om een inhaalslag: meer wapens, volop duiken in de wapen/technologie wedloop. Het besef dat dit een dodemansrit betreft, naar nog meer vernietigende en mens- en natuur ontluisterende technologieën, lijkt verdwenen, ongeveer net zoals de zin in zoetigheid volledig verdwijnt bij een acute wortelkanaal ontsteking. Juist nu we op bredere schaal zijn gaan inzien, dat we met onze technologische (technocratische) voetafdruk het klimaat, het milieu en de biodiversiteit (natuur) bedreigen, hoefde de Amerikaanse president alleen maar “boe” te roepen, om ons en onze bestuurders gehaast te laten roepen om een sterk en verenigd Europa, met veel geld voor defensie en de armen open voor AI. Dit brengt ons verder van huis; onze blinde angst vormt de brandstof voor het versneld verder bouwen aan de hel waarin we onszelf ketenen.
In de song Tragedy and comedy (een na laatste song van mijn nieuwe album “I've chosen love”) wilde ik de dynamiek van enerzijds plezier en anderzijds pijn en angst verklanken. Onze waarheid is het leven van onze persoonlijke legende. Door zelf tot bloei te komen, helpen we het paradijs te bloeien. Een tragedie gooit vaak ons leven overhoop, waardoor we ons verleden herschrijven. De brokstukken of scherven die de tragedie achterliet, herschikken we, ze vormen het fundament van ons levensverhaal, dat juist hierin haar diepte en reliëf krijgt. Ieder mens krijgt met verlies, angst en tragedie te maken, en onze levenskunst bestaat uit het vinden van de kracht om … terug te keren. Hier en nu, in de directe omgeving, is niet de hel, maar de vader – het universum – waar we thuis mogen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten