We hebben meer te vrezen van verveling dan van gevaar, zo zing ik in de rocksong Living on the Edge op mijn nieuwe album: “it's boredom more than danger”. In onze comfortabele wereld is directe bevrediging meestal slechts één muisklik van ons verwijderd. Als we al niet verslaafd zijn aan de bevrediging van online shopping, of aan de likes van anderen op onze posts, dan zijn we het wel aan het consumeren van extreme content die ons bestaan (onze bubbel) bevestigt. De reële verbinding met moeder natuur en met elkaar is (minstens ten dele) ingewisseld voor een 'identiteit' in de virtuele technocratische utopieën, die natuurlijk, zo weten we allen, één grote illusie zijn. Bespeeld (gehackt) door BigTech en populisme (politiek, amusement en media), zitten we als kikkers in die metaforische steeds warmer wordende pot. Wellicht zal het kookpunt worden bereikt. Maar het is comfortabel. Eruit springen is radicaal buiten ieders comfort zone en dus beangstigend. Bovendien werken de oppermachtige BigTech systemen en platforms er 24/7 aan om ons in onze verslavingen gegijzeld te houden. Als we nog ergens bereid zijn voor te vechten, is het wel voor smart technology, om zo onze verslavingen binnen bereik te houden.
Dit is ongeveer de inhoud van de song “Living on the edge”, waarin ik midden in mijn overspannen toestand nu ruim een jaar geleden ons als consumenten omschreef als “Live Bait” voor de “Fakers” die de technocratie aansturen. Het is een somber beeld, en hoewel ik bang ben dat het nu alleen nog maar accurater is geworden (met autocraten/dictators die op veel plekken de macht grepen dankzij het tegen elkaar uitspelen van een aan clickbait verslaafde massa in twee kampen: links versus rechts), heb ik moeite met deze song, vanwege haar zwartgalligheid. Hoewel de song hoort bij het overwegend positieve album “I've chosen love”, gaat ze duidelijk over haat en negatieve machten. Maar, zo vertel ik mezelf, de keus voor liefde kan alleen gemaakt worden, als de haat ook gezien is.
De valkuil voor mij is dat ik zo makkelijk “terugval” in mijn strijd tegen windmolens en daarmee weer dezelfde Don Quichot van me maak, die eind 2023 overspannen thuis kwam te zitten. Deze strijd gaf me zo lang de motivatie om voor te werken en te leven, dat het nog steeds helemaal niet zo vanzelfsprekend is om me volledig te kunnen overgeven aan liefde en verbinding. Om niet terug te vallen in zwartgalligheid, moet ik weg zien te komen van de rand, van het gemak, van de clickbait. Maar wat is dat, weg van het gemak?
Hoe lastig is een leven voor te stellen zonder kant en klaar maaltijden, supermarkten en webshops? Een wereld waarin iedereen echt aan de slag moet om het leven vorm te geven, met elkaar, in verbondenheid, en liefde. Mijn verbeelding gaat hierbij nauwelijks verder dan historische romans, of nog makkelijker, series op Netflix. Ook ik zit behaaglijk in de pot, en ook mijn dopamine en serotonine rushes zijn gekoppeld aan handelingen in deze systeemwereld. Vaak gemedieerd door een button op een schermpje.
Toegegeven, de bossen in (wandelend, of te fiets, of te paard) in verbondenheid met mijn gezin, vrienden en grote liefde is absoluut veel meer bevredigend dan dat de 24/7 beeldschermen zijn. Met mijn lief eropuit met onze camper is heerlijk, ook al snap ik heel goed dat automobiliteit op de huidige schaal absoluut niet volhoudbaar is. Dit is niet alleen vanwege de brandstof, een globaal wegennet vraagt zoveel materiaal, en snijdt dwars door zoveel natuur heen, dat het alleen daarom al ontluisterend is. Bovendien maakt de gelegenheid de dief: beschikbaarheid van automobiliteit creëert behoefte en zelfs de noodzaak van massa transport. Dus leven buiten de metaforische pot, binnen de grenzen van houdbaarheid, is moeilijk voorstelbaar, maar beslist noodzakelijk. Ik weet niet hoe. Je kunt onmogelijk van de ene dag op de andere uit belastende systemen stappen. Verwacht dat niet van jezelf en van elkaar.
Digital nomads - mensen die niet plaatsgebonden leven en digitaal werken vanuit bijvoorbeeld een camper - zijn vaak veel meer off-grid dan de gemiddelde mens/werknemer. Ze gebruiken de snelweg, vaak een diesel busje en de digitale snelweg (3 symbolen van onhoudbaarheid) maar zijn toch aan het wegkomen van de onhoudbaarheid. Dat is goed! Nogmaals, weg van gemak is noodzaak, maar stapje voor stapje. Het kan. Zolang ieder stapje eentje richting volhoudbaarheid en niet ervan af is, gaan we vooruit, hoe klein de stapjes ook mogen zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten