Tijd... Tijdens deze vakantie hebben mijn lief en ik tijd gemaakt!
Waar we gedurende het “gewone” leven via onze agenda’s, waarschuwingen en bliepjes
op onze mobiele devices, en wachtrijen, files en treintijden geregeerd
worden door de verabsoluteerde externe klok, die in onze westerse
zijnsopvattingen een absolute fysieke werkelijkheid is gemaakt, ontstond tijd
tijdens onze vakantie pas als we iets samen belevendigden, als we samen ergens aan begonnen. Subject. Vandaar het gevoel dat we tijd hebben gemaakt, in
plaats van dat de tijd ons maakte…
Met het avontuur van SDG naar IDG, gaan we het komend
studiejaar 10 keer bijeenkomen. Om de wereld vanuit de huidige on-volhoudbaarheid
te transformeren naar een Volhoudbare Wereld (SDG’s), waarin de mensheid weer
in balans is met Moeder Natuur, is het noodzakelijk dat we de reis naar
binnen maken, naar het diepst van ons menszijn. De Inner Development Goals
vormen een kompas. Elk van de 5 Inner Development Goals (1. Zijn, 2. Cognitieve
Vaardigheden, 3. Verbinding met de Wereld, 4. Samenwerking en Sociale
Vaardigheid en 5. Veranderen: De Transitie naar Volhoudbaarheid realiseren)
staat 2 bijeenkomsten op de agenda (ja, ja, toch weer die externe tijd…). IDG
1, Zijn, op 7 september en 19 oktober, betreft een mysterie waar we
steeds minder van lijken te begrijpen. Tijdens de vakantie kwam dit op talloze
momenten aan de orde. In Zuid Engeland, waar we uiteindelijk 3 weken waren,
kwamen we volledig tot rust. Grotendeels offline en off grid, trekkend
met onze tent, las Victorine het boek Kinderen van Moeder Aarde voor,
van Thea Beckman, uit 1985. Van Dover naar Lands End, het uiterste puntje van
Cornwall en weer terug, van kampeerveld naar kampeerveld, kwamen we tot
onszelf, en sloeg dit verhaal in als een bom! 1985! Actueler dan ooit!
In dat boek beschrijft Beckman hoe na een kernoorlog, waarin
automatische kernbommen op elkaar afgeschoten werden, de mensheid voor meer dan
99 procent verdwijnt. Het verhaal speelt zeshonderd jaar na die kernramp, op
Groenland (dan Thule genoemd), waar dan net als in het oude Europa weer een
samenleving is ontstaan. Hoewel mannelijke deugden als moed, durf en lef van
waarde zijn in het dagelijks leven (jacht, verdediging, bouw), wordt op Thule
de mannelijke (masculiene) zucht naar eer, bezit, controle en macht
ongeschikt geacht voor bestuur, omdat ze altijd corrumpeert. Daarom wordt Thule
geregeerd vanuit het vrouwelijke (feminiene: begrip, inzicht, intuïtie,
etc.), telkens afgestemd op verbinding en moeder natuur. Technologie wordt zo
min mogelijk ingezet, en ongebreidelde ontwikkeling daarvan (“innovatie”) is
niet eens ter sprake. Daarentegen wordt Europa (het Groot Badense Rijk)
geregeerd als vanouds door het mannelijke. Het verhaal begint met de komst van een
stoomschip uit Europa, om Thule te ontdekken/koloniseren. Dat lukt niet meteen,
omdat het vrouwelijke een volstrekt andere logica volgt, dan het mannelijke,
maar de Thulenen dreigen toch onder de voet gelopen te worden. Ik moest
denken aan hoe de oorspronkelijke Amerikanen door de kolonisten uit Europa
werden onder de voet gelopen. In het verhaal staat in Thule verbinden en
vertragen ipv tijd centraal speelt.
Tijd maken! Tijdens onze vakantie konden mijn lief en ik vertragen en
opnieuw verbinden. IDG 1 – Zijn – heeft een bijzondere verbinding met Inzicht;
als je eenmaal iets inziet, is het moeilijk te missen. Bewustzijnsstaat is Levensstaat.
Het vrouwelijke principe, zoals Thea Beckman het bijvoorbeeld zo overtuigend
beschrijft, heeft in onze globale wereld, nauwelijks of geen plek. Het
mannelijke domineert, macht, controle, alles tellen, determineren, het telbaar
maken van het Zelf (letterlijk, the quantified Self!), continue sociale
vergelijking, leven op de klok, 24/7. Hoe meer wegen, hoe meer files, hoe meer
snelheid, hoe minder inzicht, hoe efficiënter, hoe meer schade… Een andere
wending is noodzakelijk.
De reis naar binnen. In een prachtige documentaire over het werk
van David Bowie die we ook deze vakantie zagen (Moonage Daydream), stelt
Bowie met verwijzing naar Nietzsche dat de mens God heeft gedood en zelf God is
geworden, maar daarbij desastreuze gevolgen zaait voor de natuur en de wereld,
en dat daarom de reis naar binnen (de Moonage Daydream) noodzaak is. Kunst meer
dan wetenschap, Natuur boven Technologie, Welzijn boven Welvaart. Een reis die niet langer alleen voor
kunstenaars is weggelegd. Het androgyne zijn, mannelijk en vrouwelijk, het verschil
tussen Gender en Geslacht, is daarbij essentieel om te verkennen. De LHBTQIA+
beweging werd voor ons, met Thea Beckman en David Bowie in het achterhoofd,
betekenisvol en hoopvol, als een afwijzing van eenzijdig mannelijke dominantie,
een symbool van de reis naar binnen. Een reis die we allemaal kunnen maken, ook
“wetenschappers”, met de IDG’s als leidraad. Ik wens u een mooi academisch jaar
toe.
