MAD: verrassende wending reprise

Dit is niet wat het lijkt. Het is geen vrijdag, en dus geen nieuwe blog. Of misschien toch, een tussenblogje. En dat omdat ik waanzinnig trots ben, maar daarover straks meer.

Afgelopen vrijdag betoogde ik in mijn blog dat hele kleine variaties in de beginvoorwaarde (de microscopie) onder sommige omstandigheden een essentiële verschuiving van een heel leven, of een hele cultuur (de macroscopie) kan betekenen. "Kapotte kaartjesautomaat, net de trein missen en in de trein ontmoeting met de liefde van je leven, die nooit de trein neemt, maar de auto wilde niet starten". Een schitterend accident. Juist omdat het eenvoudig is triviale en toevallige aspecten aan te wijzen bij "game-changing-events", te beginnen met je eigen bestaan (een vrijpartij van je ouders een dag later, bijvoorbeeld, en jij was er waarschijnlijk nooit geweest), hebben de media van het kleine en triviale zo'n vlucht. Op Facebook, bijvoorbeeld, krijgt het triviale alle ruimte. Een macaroni etende peuter haalt meestal met gemak  meer likes dan een met hart en ziel ingestudeerde pianosonate. Trivialiteit is troef, “onderscheidendheid” moet vooral gewoon doen, tenzij de trivialiteit onderscheidend is, maar dat is vooral een kwestie van, u raadt het al, toeval! En toeval is triviaal...

Afgelopen vrijdag was mijn middelste dochter Deborah (dus geheel toevallig …) de hele dag bezig met het masteren van haar debuutalbum, haar Work of Art. Niets liet ze aan het toeval over. Vanaf februari is ze in de weer geweest met harddiskrecorders, (bas)gitaren, piano, drums, saxofoons en microfoons, bijna continu. Haar doel: een popalbum als singer-songwriter met 12 door haarzelf gecomponeerde en gearrangeerde liedjes. Nu ligt het resultaat sinds vandaag in de Music Stores (waaronder ITunes) en is te beluisteren op onder meer Spotify: Deborah de Graaf: M.A.D.: Make a Difference. Bijna alles heeft ze zelf ingespeeld en ingezongen, en soms heeft ze bewapend met harddiskrecorder een bevriende musicus opgezocht, of uitgenodigd. Ieder liedje gaf ze een verrassende wending mee, zoals een dubbele tonaliteit - Work of art en Is it too late? - of een mooi requiem voor onze overleden vriend Jos (This Road, hier in de door haar geproduceerde en gefilmde uitvoering van broer Thorvald's band)  en een prachtig strijkkwartet in de titelsong. In ieder geval vind ik het een prachtig album, en een geweldige prestatie; ik ben een waanzinnig (MAD) trotse vader! En nu moet ook Deborah het loslaten, weer overlaten aan het toeval, een flessenpost in de oceaan van verrassende wendingen!