Afgelopen weekend ben ik samen met mijn vriend Hero naar Roger Waters (Pink Floyd) geweest. In de trein naar Amersfoort, vanwaar we per auto verder zijn gereden naar Amsterdam, ving ik een gesprek op tussen twee paar ouders die beide een kind hadden die naar de Rock Academy van een conservatorium wilde. De ene zoon, een drummer, was net afgewezen en hoefde ook niet meer terug te komen. Wat nu, drummen was zijn lust en zijn leven? De dochter van het andere stel zong, maar zou na haar Vwo eerst de vooropleiding doen en dat gaf dan weer "geen enkele garantie op toelating"...
Aangekomen in de Ziggodome, banen Hero en ik ons een weg naar de voorste rij van het balkon. Capaciteit 17.000 man, 4 dagen op rij uitverkocht. Roger Waters wordt dit jaar 75. Ik bedenk dat deze mannen nooit een conservatorium nodig hebben gehad. De oude rockers zijn de inspiratie dat er überhaupt Rock Academies gekomen zijn. En kennelijk inspireren ze nog steeds! In hetzelfde weekend ging het filmpje Carpool Karaoke Paul McCartney (76 jaar) viraal en werd in enkele uren een paar miljoen keer bekeken.
Hoewel het vrije tijd was - ik heb enorm van de avond genoten - had het onverwacht meer met Brain & Technology te maken dan ik had verwacht. Eerst de technology. In de zaal was ter grootte van een paar aaneengeschakelde huiskamers een volledige "machinekamer" ingericht. Vanaf het balkon hadden we mooi zicht op talloze computers en beeldschermen en een legertje technici, net niet in laboratorium jassen. Tegen Hero grapte ik: "hadden ze nu maar wel al een Rock Academy gehad en gevolgd, dan konden ze het gewoon met een soundengineer achter een mengtafel af". Hero, die veel beter op de hoogte is met Pink Floyd en hun shows, verzekerde dat het spectaculair zou worden met kwadrafonische geluidseffecten, rondvliegende drones, lazershows en nog veel meer. Hij had niets te veel gezegd! Ik heb mijn ogen uitgekeken. Tegelijkertijd heb ik diep respect voor de (oude) mannen: dit is Healthy Ageing!
Dan nu de Brain component. Tot aan the Wall was het gezellig: goed op elkaar ingespeelde popmusici brachten hun klassiekers met een zekere nonchalance, terwijl de licht- en geluid-show eromheen tot op de milliseconde was geprogrammeerd. Een ontroerend contrast tussen techniek en het af en toe zeker niet perfect "strak" musiceren op het podium, dat de human factor juist accentueerde. Vanaf "the Wall" werd dit ook de expliciete boodschap; de lading werd politiek: weersta de technocratie. "Resist" kwam met bloedletters op de schermen vergezeld met beelden van oorlog en strijd. Explosies waren rondom hoorbaar, we zaten midden in een slagveld, waarin beesten (pigs) "onze" menselijkheid probeerden te vernietigen.
Na de pauze werd onder meer Trump vergeleken met het varken dat in Animal Farm (Orwell) de macht had overgenomen. Een groot varken zweefde door de zaal. Humaniteit moest de beestachtigheid overwinnen, met op de schermen: "fuck the pigs". AI is gevaarlijk, maakt doden op afstand mogelijk, en een paar kwade genussen zijn de oorzaak.
Maar dieren maken geen oorlog en techniek. Gaat het devies "be human" niet juist precies de verkeerde kant op? Zoveel naïviteit had ik niet verwacht van een groep ervaren mannen die rockgoden geworden zijn juist doordat ze op het juiste moment op de juiste plaats waren. Zowel Trump als Waters en andere (pop)sterren danken hun faam aan de uitversterking die door techniek en massamedia mogelijk werd. Gelukkig eindigde de show met een prachtig liefdesliedje (Wait For Her).
In de trein terug zag ik alles nog eens terug in mijn hoofd. Ik dacht aan de ouders van het afgewezen kind en aan technologie en AI. Op de twee backing vocalisten na, zou waarschijnlijk noch Waters, noch zijn band worden toegelaten op een conservatorium. Asimov beschrijft in een van zijn boeken dat Shakespeare met een tijdmachine uit 1600 wordt opgehaald en gebracht naar een literatuurcollege over Shakespeare in de twintigste eeuw. Uitgerekend hij krijgt een vraag over wat met een bepaalde frase in een gedicht bedoeld wordt. De under cover Shakespeare antwoordt, waarop de professor hem geïrriteerd gebaart te zwijgen en hem afdoet als een dom boertje die niets van Shakespeare begrijpt. Juist in hun imperfecte skills tekenen Waters en zijn band heel humaan af tegenover de gemachineerde show. Door techniek is alles nu zo versneld, dat we geen tijdmachine meer nodig hebben: we zien het in één leven.
Rest toch nog de vraag: zijn het de rockhelden van weleer die hun instrumentele vaardigheden niet hebben doorontwikkeld, of zijn de Rock Academies als paarden achter de wagen? Tegen de onbekende zoon en alle andere afgewezen en nog niet erkende talenten zeg ik: "laat de droom niet eindigen; Rock academie of niet, volg Waters: we don't need no education”. Just go for it, ik heb er van genoten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten