Het is maar goed dat ik nog een dochter heb, die net
10 is geworden. Mijn één na jongste kind is 17 en die 7 jaar maken een enorm
verschil in een wereld die zo snel verandert door de beschikbaarheid van nieuwe
technische producten van multinationals. Mijn jongste dochter heeft van ons
drie jaar geleden een mobiele telefoon gekregen, en ook een IPad. De telefoon
heeft gedurende die 3 jaar meestal niet opgeladen in een hoekje gelegen. Maar
de klas heeft sinds een jaar een groepsapp op WhatsApp. Als Pavlov geen belletje
en geen hond had gehad, dan had ik nu de Pavlov reactie uitgevonden. Zodra de
ringtone aangeeft dat er een berichtje is, vliegt mijn dochter op. Ze is
werkelijk de hele dag met de telefoon bezig. Terwijl wij denken dat ze veilig
op de bank zit - ongevaarlijk, er rijden geen auto's binnen en er zijn geen
ongure types voor zover ik weet - zien we haar steeds nerveuzer worden zodra de
telefoon opgeladen in haar buurt is. Na een paar dagen is ze voortdurend
prikkelbaar, en stemt ze er huilend in toe dat we de telefoon weer een tijdje
(paar maanden) wegleggen. Gisteren keek mijn vrouw naar de communicatie. Het
lijkt onschuldig, veel emoticons, GIF's en korte zinnetjes, maar het blijkt dat
er voortdurend kinderen op subtiele wijze worden geblokkeerd en gedeblokkeerd.
De Hunger Games op de bank, en ouders die onnozel niets doorhebben ....
Bovenstaande lijkt een onschuldig voorbeeld van wat
schaduwzijden van techniek. Moeten de ouders maar beter opletten. In dit geval
ben ik dat. Ik geef toe, ik ben gek op techniek. Maar de macht die
multinationals (elektronica giganten, Google, Facebook etc.) ongemerkt op onze
levens inclusief opvoeding en educatie hebben, is te groot. En de digitale
technieken zijn net als Haarlemmer olie overal goed voor. Er is geen kwaaltje
denkbaar, of er is wel een app voor. Oh ja zeker, er komt vast wel, als het er
nog niet is, een app die voor de ouders registreert hoe vaak het kind wat en
met wie op de sociale media doet. Een soort ouderlijk toezicht 2.0.
Een aantal jaren geleden kwam het Sportbedrijf Deventer met een geweldig initiatief. Mijn onderzoeksgroep en ik waren enthousiast en wij mochten participeren door onderzoek te doen naar hoe kinderen vanuit de virtuele (game) wereld aan het bewegen kunnen worden gezet in de fysieke wereld. Al voordat we ooit van Pokémon go hadden gehoord, deden we al experimenten met Minecraft. Kinderen konden in de fysieke wereld door te wandelen en fietsen via de stappenteller punten verzamelen, die ze mogen inzetten in een speciale versie van MineCraft. Want kinderen bewegen te weinig door de smart devices, waardoor er een verhoogd risico is op obesitas, toch? Want dat digitale legospel vinden kinderen leuk, toch?
Nee papa, dat was 3 jaar geleden, nu
speelt iedereen Fortnite. Nu eindelijk alle subsidies en (ethische) commissies
rond zijn, is Minecraft in de steden waar wij het experiment doen uit de mode.
Natuurlijk kunnen we op de scholen waar het experiment gaat lopen de
belangstelling voor Minecraft weer proberen te laten toenemen, zodat we de
relatie tussen beïnvloeden in de virtuele wereld van gewenst gedrag in de
fysieke wereld kunnen onderzoeken. Maar het budget is ontoereikend om
popsterren en social influencers te betalen, zoals multinationals dat doen. Een
journalist is snel gevonden die opmerkt dat onderzoeksgeld niet in pogingen van
combineren van de fysieke en virtuele werkelijkheid met verouderde spelen
gestopt moet worden. Sorry, ik was het even vergeten, wij lopen als
wetenschappers nu eenmaal enorm achter maar gelukkig aan de lijn van de
multinationals! Stom van mij, laten we opvoeden en nadenken over ethische
kwesties ook gewoon aan hen overlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten