Afscheid!

Gisteren was ik bij het afscheid van mijn lief Victorine als Dean van Instituut Life Sciences & Technology en leading Dean van kenniscentrum BBE bij de  Hanzehogeschool Groningen. Het was hartverwarmend met een mooi optreden van de Groninger zanger Erwin de Vries en mooie toespraken van CvB voorzitter Henk Pijlman en vele anderen. Natuurlijk zie ik dat Victorine verder moet, maar wat laat ze een mooie "club" en hogeschool achter, die zelfs voor mij als familie is gaan voelen. Ik was er een beetje weemoedig van. De middag eindigde met een prachtige afscheidsrede van Victorine zelf, waarover zo meer ...

Bij ons in huis was het niet alleen een spannende dag met de "spreekbeurt" van Victorine, ook onze 10 jarige dochter Dorinthe had gisteren haar allereerste spreekbeurt op school. Het ging over honden. Ze was enorm nerveus, en heeft de spreekbeurt een week lang bijna elke avond voor ons (haar ouders) gehouden. Trots kwam ze thuis, met de mededeling dat ze een 1 had en ook nog een 0, maar dan wel samen!

Victorine betoogde in haar lezing dat goed goed genoeg is. Optimaal is vaak van tijdelijke aard en in het proces van optimaliseren raak je de benodigde veerkracht om te kunnen reageren op onverwachte omstandigheden makkelijk kwijt. Niet voor niets heeft de natuur ons voorzien van veel dubbele systemen (nieren, hersenen, ogen). Als je de optimaliserende econoom zou volgen, zou je het energie consumerende tweede exemplaar van bijvoorbeeld een nier beter kunnen verkopen. Zelfs met één hersenhelft valt soms prima te leven, zo blijkt in praktijk (Victorine is van oorsprong neurowetenschapper). Hier kunnen we de verbinding leggen met Dorinthe haar spreekbeurt over honden. In de veredeling van hondenrassen (en alle andere door mensen "veredelde"  dieren en planten/gewassen) ontstaan weliswaar optimale dragers van de gewenste eigenschappen, maar deze blijken uiteindelijk altijd erg vatbaar voor het onverwachte. Zo leven veredelde rassen gemiddeld korter en hebben ze veel meer last van "kuren" dan niet veredelde (gedomesticeerde) "rassen". Victorine gaf het advies mee aan haar instituut om ruimte te houden voor redundantie, want alleen dan kan je geluk en kansen omarmen. Als je alle "overbodigheid" hebt wegbezuinigd (of positief gesteld hebt "geoptimaliseerd") sta je mogelijkerwijs bij de volgende tegenwind met lege handen. Serendipiteit is dan moeilijk te omarmen, en, zo stelde ze, zij heeft bereikt wat ze heeft bereikt door altijd open te staan voor serendipiteit (de toevallige vondst). Ze eindigde haar rede met het overhandigen van een door haar zelf in elkaar geknutselde en ingelijste poster, met daarop de tekst "niet perfect is ook goed". Maar ze overhandigde de poster wel met een knipoog aan zo ongeveer haar meest perfectionistische collega, om zo zeker te weten dat de poster ergens een plekje aan een muur zou krijgen.... Tja, gewoon goed mag dan wel goed genoeg zijn, met mijn lief in gedachte denk ik dat buitengewoon goed "gewoon" beter is!