Storm voor de Stilte!
We kunnen niet zonder ideologieën. Leven zou
richtingloos en doelloos zijn zonder. Ze zijn onmiskenbaar de drijvende kracht
achter cultureel menselijke verandering (progressie), ze verbinden en verdelen,
brengen onbekenden samen maar tegelijkertijd transcenderen ze altijd conflict
(verdeeldheid), vanwege hun "bijproduct" protectionisme, grenzen
opwerpen, of, zoals op mijn vijftiende, blokkades in Amsterdam. Waar we in
geloven verdient verdediging, bescherming. Daar willen we voor vechten, en in sommige
tijden zelfs voor sterven. Waar cultuur is, is ideologie en dus grenzen met
naast inclusie ook exclusie, uitsluiting, of buitensluiten. Als zeventienjarige
schreef ik de song King of the coming race en recent onder dezelfde titel mijn
blog over de wereld van morgen. De song is nu onder productionele leiding van
mijn 17 jarige dochter opgenomen voor het album Regular Man. Waar op mijn
zestiende ik me aangetrokken voelde tot de punkbeweging, is het opkomende
"ras" nu AI's en de (utopische of dystopische?) wereld van
morgen:
https://m.youtube.com/watch?v=OvqdR4gFqYs
En dan, naast en na de storm volgt .. de Stilte:
Silentium
Als je iets verwacht, en er komt niets. Als je
overdonderd bent door iets, of met stomheid bent geslagen. Stilte kan vredig
zijn, of juist oorverdovend. Stilte heeft meer gezichten dan welk geluid dan
ook, het kan overal voor staan, van afwezigheid van geluid, tot volmaaktheid,
van ultieme dreiging tot absolute leegte. Stilte ten opzicht van leven als een
default status, een niet zijn, geen actie, want beweging zit gevangen in
geluid. Als er niemand hoort, is er dan geluid? En wat dan als er iemand de
stilte hoort, is stilte dan geluid. Stilte en energie, stilte en vorm, tijd.
Wat als er Iemand hoort, of zelfs luistert? Tijd zit gevangen in muziek, en in
deze slotsong gebeurt er in 2 minuten heel veel, de tijd zit er in gevangen.
Muziek zit gevangen in ideologieën, nogmaals, we kunnen niet zonder, ze zijn
ons noodzakelijk kwaad en goed. In deze song wordt de stilte doorbroken door
een 4 stemmige a-capella van Deborah, die evolueert naar een magnifieke rock
gitaarsolo van Tom, om weg te zakken via een fade-out in ... stilte! Met deze
song - Silentium (muziek en tekst in Latijn van Deborah) - sluiten we het album
Regular Man af, en is vanwege de vakantie mijn blog voorlopig stil:
Silentium. Impera abesse illud silentium.
Regunt. Nunc amissa est.
Terra autem tulit corpus eius
Ubi est Deus?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten