Mijn Huis

Maandagochtend, 26 augustus

Elke 15 seconden verdwijnt er een stuk regenwoud ter grootte van een voetbalveld. Natuurlijk weten we dat het anders moet, dat verandering noodzakelijk is voor ons voortbestaan. Als we echt iets willen veranderen, moeten we bij onszelf beginnen. Wijzen naar anderen - politici, multinationals, "het systeem", complotten, wetenschap - helpt evenmin als wegkijken, ondanks dat we neuropsychologisch zo in elkaar zitten dat zaken die angst oproepen snel worden genegeerd (ontkent, de "freeze" modus). Eigenlijk hebben we het daar nooit over, over ons eigen gedrag bij het afstevenen op een ramp, ook psychologen niet. In deze blog start ik de expeditie "verander de wereld, begin bij jezelf" met een analyse hoe ik zo grenzeloos kon worden. Ik hoop dat u mee wilt gaan, en mee wilt denken.

De afgelopen vakantieweken zijn we in grote getalen en vaak meerdere keren diverse grenzen gepasseerd. Vandaag ben ik weer op weg van mijn gezin in Groningen naar die hele andere familie, mijn collega's en studenten in Deventer en Enschede en hoewel ik gister nog betreurde dat de vakantie voorbij was, merk ik nu in de trein dat ik naar hereniging uitzie. Zelfs een aantal medepassagiers zie ik weer op de gebruikelijke wijze op de gebruikelijke plaatsen wachten, instappen, reizen, of uitstappen. Ik voel me verbonden, maar ook juist daardoor afgezonderd. Hoe integreer ik al die versnipperde "communities"? Ben ik in al die verschillende verbanden wel dezelfde? Wat is mijn identiteit?

Het is niet vreemd dat in een wereld die vergeleken met 140 jaar geleden ongelofelijk versnipperd is, borderline personality problematiek makkelijker kan ontstaan. Waar toen het keurslijf met name de gegoede vrouwen van de Weense aristocratie (die volgens strak (Victoriaans) regime leefden) leidde naar "ontsnapping" via de hysterische conversie (internaliserend), hebben we nu regelmatig met borderline (grens) problematiek te maken. Nu gaan we voortdurend letterlijk en figuurlijk grenzen over, en ons grenzeloos gedrag doet de vraag ontstaan wie we zijn, en wat de zin is van ons bestaan.

In mijn huis ben ik samen met mijn aller dierbaarste vrienden, omgeven door een bruisende, dynamische studentenstad. Maar, zoals velen, ruil ik dit alles dagelijks om voor een hele andere werkelijkheid, ruim 100 km "verderop". Mijn punt is dat meer mobiliteit aanzet tot zowel meer onbegrensdheid (nog meer smart Technology, verbinding via sociale media netwerken en last but not least reizen) als tot meer afscherming: een huis met meer privacy, meer veiligheid etc. en minder nabuurschap. Ook bij mij worden de bewegingen in beide richtingen steeds heviger, elke paar vakantiedagen wil ik er wel even uit (en vliegen is goedkoper dan zelfs de bus...) en tegelijkertijd isoleer ik mij en mijn huis letterlijk en figuurlijk meer en meer, om via de sociale media te hopen op bevestiging (ontsnapping). Zou ik er ook buiten mijn "bubbels" nog maar een beetje toe doen? Mijn sociale media bevestigingsdrang lijkt op een fopspeen; er komt niets uit, maar het geeft de zuigeling in tijden van spanning wel het gevoel van veiligheid. Dus houd ik krampachtig vast aan vliegen (voor werk en ontspanning), isoleren, "apps en tweets" posten, gedrag dat mijn ecologische voetafdruk vergroot, maar in mijn versnipperde wereld heb ik de behoefte om een held te zijn, ook al is het maar voor even (We could be heroes, just for one day). Kortom, met het overschrijden van grenzen, werpen we tegelijkertijd aan de andere kant onherroepelijk nieuwe grenzen op, er moet nu eenmaal balans zijn. Daarmee worden we voor onszelf en elkaar juist eerder onbereikbaar, en vechten we ons nog harder uit, in, uit, in, etc.

Stel je voor, maak een lijst van de 25 mensen die op dit moment het meest belangrijk voor je zijn. Zet van elk van deze 25 mensen hun huis/adres op de kaart en voeg daaraan je eigen adres toe. Reken de afstand van jouw huis tot elk van de 25 andere adressen uit en tel al deze afstanden bij elkaar op (gezinsleden krijgen natuurlijk een afstand van 0, tenzij ze door scheiding bijvoorbeeld deels elders wonen, dan tel je de afstand op en deel je die door twee bij zuiver co-ouderschap).

Het aantal kilometers in het netwerk van de huizen van belangrijke anderen ten opzichte van mijn huis, is waarschijnlijk vergeleken met anderhalve eeuw geleden (gemiddeld genomen) minstens vertienvoudigd: massamobilisering en later het internet heeft de wereld kleiner gemaakt, maar wel "op de pof". Onze ecologische voetafdruk is ook per persoon gemiddeld genomen een veelvoud van anderhalve eeuw geleden en dat kunnen we ons niet (meer) veroorloven. Hopen op een oplossing uit het laboratorium (wetenschap/techniek) is ronduit irrationeel; meer techniek heeft tot nu toe steevast tot meer problemen geleid. Tenzij ik werkelijk mijn lezing in de VS, of China via een conference call doe. Consuminderen kan met techniek, maar meestal leidt techniek tot consumeren.

Dan krijg ik een uitnodiging om op een prestigieuze universiteit in de VS en in China te gaan spreken. Het voedt even het idee dat ik iemand (een held?) ben. Maar kan ik me dat veroorloven? Wat zou u doen? (Wordt vervolgd)

Onze Ster!

Our Star

Na alle vervelende zaken rond de oplichting van mijn zoon Thorvald, wilde ik toch niet met deze negatieve gevoelens de vakantie afsluiten en daarom hebben Thorvald, Dorinthe en ik gisteren een filmpje in elkaar geknutseld met een script van Victorine de Graaf-Peters op een song van mijn album Regular Man (muziek van Deborah de Graaf) met als drummer Tom van Timmeren en als backing vocalist Thorvald en Dorinthe in de acteer hoofdrol (gefilmd tijdens de vakantie in Drenthe vorige week door Victorine … Deborah schreef deze song - our star - toen ze 16 was omdat ze zich zorgen maakt over hoe we met onze planeet omgaan. Ik heb het idee dat bij de jonge generatie heel sterk het besef leeft dat we zaken moeten veranderen om een duurzame toekomst te hebben.  

Nu nog de laatste klusjes, voordat we maandag weer beginnen (Victorine is deze week alweer begonnen). Wens ik iedereen een fijn en succesvol (academisch/school) jaar!

Opgelicht: Bedankt PostNL!

Bedankt, oplichters, dat jullie mijn 19 jarige zoon via zijn op Marktplaats aangeboden gaming laptop in ruil voor  900 (fictieve) euro's naar Nigeria hebben laten sturen nadat hij een bevestiging kreeg van een bank dat het geld gereserveerd was.

Sorry, zoon, dat wij nu van iedereen horen: "Nigeria, dan moeten alle alarmbellen afgaan". Sorry zoon, dat wij niet in discriminatie geloven en dat mijn naïviteit nu maakt dat je met al het geld dat je in de vakantie hebt verdiend nog €900 euro tekort komt om de zuurverdiende supercomputer voor je studie te kopen.

Excuus, zoon, dat toen je me vroeg of het echt wel goed zat toen je zondag geen geld op je rekening kreeg nadat je het pakket zaterdagavond bij PostNL had ingeleverd om met track & trace voor €40 euro te versturen, ik zei dat zondag geen werkdag was ....

Bedankt internet, toen mijn zoon ook maandag geen geld op de rekening zag en op internet vond dat diverse mensen op deze wijze waren opgelicht (moeder koopt product voor studerende zoon in Nigeria), steeds naar andere adressen in Nigeria, maar met dezelfde bevestigingsmails van de bank (met een net iets ander e-mailadres als afzender, wat je als je gmail hebt niet direct ziet...); opgelicht.

Bedankt politie, aangifte doen was makkelijk, en jullie gaven ons hoop dat het pakket nog goed te traceren was, en dat de postdienst zonder gevaar kon meewerken aan het voorkomen van een misdaad ... totdat jullie hoorden dat het via PostNL gestuurd was!

Bedankt PostNL, voor het te woord staan van mijn zoon, die maandagmiddag de eerste keer belde naar uw klantenservice een half uur nadat, zo bleek achteraf, het pakket was opgehaald bij het inleverpunt op de hoek van onze straat en het dus nog bij het depot ingescand  moest worden.

Bedankt PostNL, jullie zeiden geen procedure te hebben om een pakket op te sporen en vanaf de stroom naar de ontvanger terug naar de afzender te zetten, maar dat mijn zoon moest blijven bellen totdat het bij een sorteercentrum boven water zou komen.

Bedankt PostNL, elke keer weer moest mijn zoon het uitleggen, 6 keer heeft hij gebeld, en steeds was het nog niet ingescand.

Bedankt PostNL, dinsdagochtend om 9:00 uur, direct als eerste nadat de klantenservice open was, stonden jullie mijn zoon weer te woord: “het is ingescand, maar wacht even ...”. De verbinding werd verbroken.

Bedankt PostNL, mijn zoon belde direct opnieuw, en werd nu naar een andere afdeling doorverbonden, waar een dame met opvallend meer begrip het slechte nieuws bracht: “vannacht ingescand en helaas kunnen we niets meer doen om het tegen te houden”.

Helaas PostNL, ik heb hier geen woorden voor, dit is mi willens en wetens gelegenheid geven tot misdaad en daarmee strafbaar. Op het internet lezen we helaas dat PostNL juist vanwege deze lakse houding (oud-medewerkers getuigen dat ze als instructie krijgen dat er niet gedaan wordt aan stukken terugsturen, maar dat er wel de schijn opgehouden moet worden de klant medewerking te verlenen). Track & Trace heeft zo geen zin. Maar wat zou het uitmaken als vanaf een sorteercentrum in Nederland een pakket terugstuurt wordt naar Groningen voor hetzelfde geld als dat betaald is voor verzending naar het buitenland?

Maar eerlijk is eerlijk, PostNL is misdadig in deze zaak (we hebben inmiddels ook aangifte gedaan tegen PostNL), maar ik ben als vader naïef, en daar schaam ik me voor. En dan te bedenken dat nu ik dit schrijf het pakket nog steeds onderweg is. Ben ik nog wel van deze wereld?