Vorige week startte ik een expeditie naar het hoe en waarom het leven in de
(smart) Technology ons grenzeloos maakt en tegelijkertijd gevangen (begrensd)
houdt. Vandaag deel 2, het plaatsen van digitale "rooksignalen",
ofwel trofeeën.
Soms houd ik mezelf voor dat een blog, of een
compositie of opname met mijn band, meer recht van plaatsen heeft, dan een foto
van bijvoorbeeld mijn jongste dochter en ik die een ijsje eten. Facebook en
andere sociale media suggereren het omgekeerde, een foto waarin ik betrokken
ben in een alledaagse (triviale) activiteit, heeft na een paar uur soms al
50 likes, mijn blogs vaak hooguit een paar. Dat wil overigens ook
weer niet zeggen dat ze minder belangrijk zijn, hooguit dat ze minder algemeen
zijn. Juist het triviale en liefst dan binnen het triviale weer het onverwachte
vormt de ideale component voor sociale media Exchange. Regelmatig kom ik
Facebook vrienden tegen die nooit een like op mijn blog geven,
maar ze bijna allemaal gelezen hebben.
Het doel van de foto met het ijsje en de blog zijn
natuurlijk verschillend, maar in essentie toch ook overeenkomstig: hallo, ik
besta. "Killroy was here". Gekken en dwazen krassen op muren en
glazen. Het "ik app, dus ik besta" gedrag kan makkelijk een
verslaving worden, ondersteund door smart Technology, de sociale media. We
weten dat - indien we gezien willen worden - dit gemakkelijk kan resulteren in
juist minder (of beperkter) zien. Als we gehoord willen worden, luisteren we
vaak minder goed naar zaken die niet in ons straatje passen. Expertise leidt
soms tot een overschatting van onze competentie en daarmee tot een verhoogd
risico op falen, zo blijkt uit onderzoek. In die zin is een blog niet anders
dan een foto, een trofee die bewijst dat onze expeditie (leven) ergens toe
heeft geleid.
Maar een trofee betreft op voorhand het verleden van
wat voorbij is, The Past of Lasting Days, waarin ik mezelf
verkwansel. En wat ik opgeef is het hier en nu. Anders gesteld, juist de
moderne media richten mijn aandacht en vaak zelfs levensperspectief op een
werkelijkheid buiten mijn reële werkelijkheid. Niet alleen de sociale media
doen dit via apps en virtuele vrienden waarvoor ik een virtueel en vaak zwaar
geromantiseerd (of gedramatiseerd) leven leidt, ook via bijvoorbeeld Netflix
leef ik mee met de hoofdpersonen uit de series die ik kijk, waardoor ik nog
maar zelden echt thuis ben.
Zo dit alles overdenkend besef ik dat ik, met vele
anderen, feitelijk een tamelijk armzalig bestaan leid met al de smart
Technology die me al tijdens het leven tot een virtuele persoon (een
herinnering) op afstand maakt. Natuurlijk zijn er mensen die nog volledig
authentiek in het hier en nu leven, die elkaar niet ontmoeten op Facebook, maar
bijvoorbeeld in een kroeg, of in een gemeente. Ik vraag me af hoe lang het zal
duren totdat "wij" (moderne Smart Technology adapten/dwazen) deze
authentieke medemens ontdekken en gaan vereren als wijs. Wie zouden het zijn?
Mensen die aan mindfulness doen? Mensen die nog echt fysieke arbeid doen?
Mensen in kloosters? Heeft iemand een idee waar je nog niet aan moderne media
technologie verslaafde medemensen kan vinden? (Wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten