Mijn brein is sterk gebiased om de andere kant uit te denken. Sinds ik mijn wekelijkse blog schrijf heb ik regelmatig onze massamobiliteit en alle gevolgen daarvan met betrekking tot het milieu en de houdbaarheid van ons bestaan ter discussie gesteld. Nu doet zich een unieke kans voor om het tij te keren: stop met vliegen, ga significant minder verplaatsen, opdat de verspreiding van het Corona virus wordt ingedamd. Massaal gaan we thuiswerken, verbonden met elkaar via smart technology. En wat denkt u, ik vrees vooral dat we de schijnwereld van verbondenheid (die er helaas al zo duidelijk is) alleen maar nog verder de controle over ons zullen laten nemen...
Natuurlijk snap ik dat dit moment een essentiële en noodzakelijke disruptie kan inleiden, die we massaal moeten aangrijpen om op de korte termijn ons eigen leven en op de langere termijn onze planeet veilig te stellen. Ook (juist?) mijn autistische brein ziet de patronen: de onhoudbaarheid van de geglobaliseerde menselijke machinaties kunnen slechts (of vooral) door een radicale gebeurtenis gekeerd worden. Tegelijkertijd is er dat eveneens autistische vasthouden aan regelmaat en aan veiligheid. Dat maakt dat ik wil dat vandaag alles weer net zo gaat als gisteren. En zo ben ik een vat vol tegenstrijdigheden. En dan te bedenken dat juist in mijn werk het thuiswerken al heel gewoon is. Hoewel ik het werk vroeger als neuropsycholoog in de kliniek totaal niet thuis kon doen, kan ik in mijn huidige baan scripties en opdrachten thuis nakijken, literatuur lezen, publicaties schrijven en overleggen in een virtual meeting room. Maar nu er ook thuis colleges gegeven zullen moeten gaan worden en er met studenten via Blackboard en Teams in plaats van via de mail, telefoon of meeting room apps overlegd zal moeten gaan worden (wat ik dus al jaren doe), schrik ik terug. Want beseffen we wel dat dit van iedereen een nieuwe orde en afstemming vereist? Hebben we daar al over nagedacht?
Natuurlijk niet! We zijn immers mensen, met een zeer beperkte scope en vooral korte termijn visies. En zo was ik altijd anders, en vooral als kind heb ik dat heel naar gevonden, alsof ik de hele wereld en vooral mezelf op voorhand al teleurstelde. Ondertussen weet ik dat “mijn” manier van in de wereld staan, waarnemen, denken en reageren, helemaal niet vreemd, minderwaardig of gestoord is, maar dat het een variant is van de meest voorkomende (neurotypische) wijze van reageren: neurodivers, ofwel a-typisch. Dat heeft zowel voor- als nadelen. Alleen op momenten dat iedereen de weg een beetje kwijt is, zoals op dit moment bij de drastische maatregelen die nodig zijn om het Corona virus te beheersen, loop je als neurodivers persoon een verhoogd risico om als storend opgevat te worden, om in de weg te lopen. En dat maakt me toch een beetje angstig. Maar ik wilde wel van me laten horen, ik ben “geprogrammeerd” om altijd naar de andere kant te kijken!
Gelukkig
kijken er veel mensen naar de andere kant. De Corona crisis is dan een “wake-up
call”, een disruptie die het vliegverkeer nagenoeg plat legt en ons laat zien
dat we toch door kunnen leven, dat verandering mogelijk is. Dat is heel
hoopgevend. Het coronavirus zullen we te boven komen, maar als het klimaat en
milieu onze dagelijkse realiteit een halt zal toeroepen, is er geen weg terug.
Juist daarom is het hoopvol om te zien dat we echt kunnen veranderen, het
vliegverkeer en meer algemeen onze mobiliteit aan banden kunnen leggen. Onze
digitale verbondenheid heeft ons ook als mensen over de hele wereld organisch
verbonden, en zelfs zonder technologie zullen we als soort veel sterker één
geworden zijn, wellicht kunnen we leren over grote afstand te communiceren
zonder de vele hulpmiddelen, juist zoals mensen die tijdelijk de Free-belt
gebruikten zonder kompas leerden navigeren door invarianten te benutten, zoals
de lichtinval en het ingebakken gevoel van tijd van de dag. Soms lijkt het gek
om in een andere richting te kijken. Soms is het juist de andere kant, waar
schoonheid gevonden kan worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten