Overal posten we foto’s, filmpjes, door slimme algoritmes real time opgemaakt als prinsen en prinsessen. Apps waarmee we onszelf letterlijk kunnen verplaatsen in de trailer van James Bond of een andere Actie Held. Daarnaast plaatsen we berichten die kant en klaar opnieuw gedeeld kunnen worden, waarin we onze gemoedstoestanden kunnen communiceren. De paar regels die we echt zelf typen, worden automatisch verbeterd. Wijzelf worden automatisch gefotoshopt en zo “verbeterd” (ook met autotune, autocorrectie etc.) naar de meest acceptabele versie van onszelf gegeven de meest modieuze trends. Smart technology voorziet in een behoefte die de telkens toegenomen schaal heeft gecreëerd waarop we ons bestaan uitdrukken. Een flessenboodschap in de oceaan, voor iedereen die maar kijken, lezen of, beter, consumeren wil. Maar de trieste impliciete boodschap is dat we niet alleen eenzaam zijn, maar tevens zonder al deze smart technology niet goed genoeg …
We hunkeren naar aandacht, maar zolang we in onze wonderspiegel alleen de door smart technology geoptimaliseerde versie van onszelf zien, ontmoeten we niet vanzelfsprekend de ander. We kunnen “geluk” hebben, en met onze alledaagse filmpjes waarin we over koetjes en kalfjes babbelen een miljoen volgers krijgen. Mijn dochter besteedde uren per dag aan het kijken naar dergelijke “flessenboodschappen” van meiden die babbelden over het spelen van de app Star Stable. Omdat deze meiden veel volgers krijgen (het is een sneeuwbaleffect dat door toeval kan ontstaan) worden ze benaderd door marketeers van diverse merken en vanaf dan worden ze ingezet als influencers: levende en goed betaalde reclamezuilen van merken. Hoewel, dat leven is virtueel en zal net als een fopspeen uiteindelijk de behoefte aan voeding en vervulling niet bevredigen. Volgers en influencers zijn in belangrijke opzichten dan ook aan elkaar gelijk, allen schreeuwen ze om gezien te worden, slapende schoonheden in een droomwereld, in virtuele glazen kistjes.
Mijn vrouw en ik zijn "ontsnapt", door te verhuizen vanuit de grote stad naar het platteland. Onze
dochter heeft nu een echt paard en ze zit uren per dag minder op haar smart
devices. Wij wonen in een huis dat volgens de huidige bouwbesluiten niet meer
gebouwd mag worden. Maar natuurlijk is echt ontsnappen niet mogelijk. Wel
verbaas ik me vanuit hier er nog meer over. Ziet niemand wat een afschuwelijke
eenvormigheid we wereldwijd zijn gaan creëren? Ziet niemand dat we veel beter
af zouden zijn als we in het echt met elkaar verbonden zouden zijn, we op
elkaar gericht zouden zijn, en niet alleen elkaar via regels en protocollen
leren in te kaderen? Met onze machinaties hebben we een schaal gecreëerd waarop
alleen maar hongerenden zijn: 7.812.284.764 Sneeuwwitjes (m/v/anders),
smachtend naar een kus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten