Topervaringen

Wat is het toch bijzonder, dat de mooiste herinneringen vaak momenten betreffen waarop alles anders liep dan je verwachtte. Die avond dat je zomaar bij je nieuwe huis tot na middernacht in de tuin zat te kletsen, of dat uitstapje waar je als de pest tegen op keek dat je met collega’s mee ging uit zeilen. Ik prijs mezelf gelukkig met een heel fijn leven, waarin ik alle dingen die ik prettig vind zo veel als maar mogelijk is op een tamelijk efficiënte wijze in mijn dagstructuur heb weten te plaatsen. Werk en privé, hobby's en met de kinderen bezig zijn lopen daarin continu door elkaar heen. Schijnbaar chaotisch, maar voor de mensen die me beter kennen is zichtbaar dat het met een haast ijzeren discipline en regelmaat geschiedt. Toen het boekje “Het Rosie Project” uitkwam over een autistische docent/professor in de neurowetenschap, kreeg ik dan ook van talloze collega’s, vrienden en familieleden te horen dat ik dat boek moest lezen, en dat het wel over mij moest gaan.  

 

Mijn leven is, zoals ik al schreef, in mijn ogen perfect: ik heb een geweldige vrouw (Victorine, zeg maar mijn Rosie), maar af en toe wordt zij gek van mijn rigide dag-, avond- en nachtstructuur. Ook zij weet dat de meest memorabele momenten in het leven spontaan zijn. Sterker nog, zij is de oorzaak van al die spontane momenten die mijn structuur telkens weer over hoop gooien en daar ben ik haar, zeg ik met enige tegenzin, indirect (abstract) dankbaar voor. Spontaan ben ik zeker, in mijn denken kan ik heel snel en wendbaar meegaan met anderen, of hele nieuwe richtingen op eigen houtje inslaan. In mijn denken ben ik vrij. Maar aan de informatie waar ik echt iets mee kan, moet ik noodzakelijkerwijs speciale (in de ogen van de buitenwereld hoge, of soms rare) eisen stellen. Zo kan ik met formele informatie (wiskundige stellingen, bijvoorbeeld) heel snel en handig manipuleren, maar met wat ik noem prietpraat in workshops gaat het makkelijk mis. Sommige Netflix/HBO series betoveren me volledig (Anne with an E, The Queen’s Gambit) en andere kan ik volstrekt niet volgen (Game of Thrones, the Umbrella Academy). En dan is er nog de neiging om voortdurend de comfortzone op te zoeken, en daarbij de onrust van de pleasure dome te vermijden.  

 

Nu met Corona kom ik de deur niet uit, net als vele anderen. Uitbreken uit de comfortzone is voor mijn neurodiverse brein altijd dichtbij geweest; een reis door de supermarkt voor de dagelijkse boodschappen is soms al een behoorlijke bezoeking. Maar nu ik zo veel in de comfort zone zit, mis ik de ongemakkelijkheden van het leven. Met mijn vrouw kijk ik dan expres naar series die ik niet trek, maar … ik val dan na maximaal 5 minuten in slaap. Bah, ik moet het wel toegeven, ik ben in deze Corona Lockdown verworden tot een oersaaie echtgenoot. Even stortte ik me op de wetenschappelijke ontwikkeling rond Corona, en het beleid, en had ik respect voor ons Kabinet en het RIVM. Nu denk ik – recalcitrant als ik kan zijn – dat denken kennelijk niet zo hun ding is, en heb ik ontdekt dat Maurice de Hond qua logische consistentie meer te bieden lijkt te hebben dan Jaap van Dissel. Maar de Hond is duidelijk ook een Jantje Extreem en ik heb wel alle vertrouwen in de goede bedoelingen van het OMT/gevallen kabinet/Rivm, die ik dan ook ondertussen al weken niet meer volg, om ergernis en opwinding te voorkomen (als je het serieus neemt, lijken ze niet volledig capabel). Ach, nogmaals, denken is niet zo hun ding… Mijn ding misschien wel, maar daar merk je niet zo veel van, ik zit comfortabel maar saai gevangen in mijn rigide structuur. Revolutie wil ik natuurlijk allerminst!  

 

Dan klinkt weer het refrein: de mooiste herinneringen blijven de momenten waarop alles anders liep! Mijn ouders waren jong in de oorlog, gevangen tussen verschrikking en toch ook jeugdig elan! De saamhorigheid en het er voor elkaar zijn, zelfs ondergedoken, hebben ze later in vele kleuren geschilderd. Revolutie-vrede, wel-niet, extreme bewegingen van de slinger van de tijd. Dus geen paniek, ook wij zullen later vol nostalgie terugkijken op deze periode als een hele unieke fase in ons bestaan. Maar of ik daarmee nu mijn lief tevreden kan stellen? Misschien toch maar een Tarzanpak bestellen op het internet! 

PS Mijn Rosie-project uit 1999-2000 heet Victorine: Wave