Donald Trump heeft zijn inauguratie achter de rug. In mijn Linkedin bubble zie ik de een na de andere persoon dezelfde foto uploaden met daarop naast Trump Elon Musk, Mark Zuckerberg, Jeff Bezos en Sundar Pichai, de eigenaren van de Big-tech bedrijven. Samen met een “dictator” als Trump zouden zij de democratie ondermijnen, zo is de gedachte. De oplossingen die in mijn bubble bedacht worden (en tot over de 1000 likes krijgen in slechts een paar uur tijd) zijn zonder uitzondering dat wij niet bij de pakken neer moeten zitten, en onze eigen AI en andere “smart” technologie platformen moeten gaan ontwikkelen, alleen dan kunnen we meedoen.
Ik vind dit verdrietig. “Mijn” connecties adviseren kennelijk allemaal om in een Technology wedloop te stappen, de strijd aangaan met de grote Amerikanen, om daarmee onze Europese waarden (waaronder democratie) te redden, of op zijn minst te verdedigen. Mijn verdriet komt voort uit Blue Monday, gisteren, want ik had me voorgenomen positief te zijn. Nu voel ik me dat niet. Maar nog meer komt het voort uit het gebrek aan rationaliteit, dat mijn collega's uit onder meer de AI wereld met dit race of arms advies ten toon spreiden. De concurrentie aangaan, en alles wat Big Tech biedt hier zelf ontwikkelen, is natuurlijk geen oplossing, want waarom zouden de toekomstige bazen uit onze eigen gelederen zich niet als oligarchen gaan gedragen, als wij als publiek net zo verslaafd en afhankelijk van hun toekomstige “smart” technology worden, als dat we dat nu zijn van de Amerikaanse en Chinese platformen?
Waarom zou Europese Big Tech geen kerncentrales nodig hebben om massaal gebruik van GPT en andere AI van energie te voorzien? Mijn bubbel is niets beter dan Trump en Musk, vrees ik. Een logische oplossing die ik niet lees, is het probleem aan pakken in plaats van oproepen tot een wapenwedloop. Stap eruit. Weg met de schaalbaarheid, of in ieder geval ons er veel minder afhankelijk van maken. De toekomst, dat zijn wij! Een samenleving die (tot voor kort) megalomane dwazen als Elon Musk als helden en genieën vereerd, moet vooral naar zichzelf kijken. Toegegeven, ook in Europa lopen dergelijke dwazen ongetwijfeld rond, en die kunnen we als concurrent de Amerikaanse Big-Tech dwazen voor de wielen gaan laten rijden. Maar het is toch niet onredelijk om naar onze samenleving te kijken, en ons af te vragen waarom we zulk gevaarlijk (onethisch, letterlijk “waarden” loos) gedrag zo bewonderen?
Dat brengt me bij Krishnamurti: 'It is no measurement of health to be well-adjusted to a profoundly sick society'. We moeten niet (alleen) met technologie aan de slag, maar vooral met onze samenleving en ethiek. En dat maakt me verdrietig, want ik had me zo voorgenomen niet meer die boze man te zijn, maar vooral de positieve krachten die ik ook in me heb aan het woord te laten, nu ik als kunstenaar en niet meer als wetenschapper aan de slag ben.
Toch sluit dit aan bij de song waar ik het deze week over wil hebben, Jane. Uiteindelijk haalde het in 1983 niet het album Whirling Dust. Op Whirling Dust '24 hebben we het uiteindelijk alsnog als slot song opgenomen, mede vanwege de (hernieuwde) actualiteit.
Ongeveer dit, boosheid over blind achter de massa aanlopen, dat was 42 jaar geleden de emotie waaruit ik Jane schreef. In de song Jane gaf ik als begin twintiger een knipoog naar de verleiding om een populist/celebrity te worden. Roem en succes werden ook toen maatschappelijk als grote verdiensten gezien, maar de samenleving dreigde mijn hele generatie, die begin jaren '80 de arbeidsmarkt betrad, niet nodig te hebben. De werkloosheid in mijn generatie was gigantisch. Men sprak van “the lost generation”. In de song stel ik mezelf voor als redder van de toekomst. Droomde ik ervan om een soort Elon Musk te zijn? Megalomane jongensdromen? Ja en nee. Maar kom op, ik was nog kind. De mensen die ik aan het begin noemde, doen hetzelfde, ze bieden hun knowhow aan om concurrerende Europese Big Tech te maken. Laten we allemaal beter weten en uit de strijd stappen. Laten we ons afvragen of een tomeloze winnaarsmentaliteit, of een ontembare ondernemersdrift wel zo nastrevenswaardig is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten