In de song Choice beschrijf ik hoe wij mensen onszelf zijn gaan zien als intelligente wezens, die voor ons eigen comfort de wereld naar de hand mogen zetten. Deze “zijns opvatting” (waarde) zijn we gaan koesteren. We vinden haar waard om voor te vechten, doden, en zelfs te sterven. Ten onrechte verwarren wij haar met vrijheid, recht, democratie, ondernemerschap, verlichting en intelligentie. Tegelijkertijd zijn wij met deze "vrije" keuze als massa in strijd gekomen met de natuur, en dus ook met onze eigen menselijke natuur. In de song wordt deze keus (choice) herzien en dit is een kwetsbaar en zelfs pijnlijk proces!
Je kan niet zijn, wie je niet bent. Je kan wel zijn wat je niet wilt zijn, of niet zijn wat je wel wilt zijn. In ieder geval is het een uitdaging om te leren samen te vallen met wie je wezenlijk bent. Dat vraagt om het maken van keuzes. Het laatste nummer van het oorspronkelijke Whirling Dust album– Choice – verdeeld de wereld in een massa (the sea) en hen die tot individualiteit lijken te zijn “veroordeeld”, de apartelingen, de minderheden, de kunstenaars, kortom, wat we tegenwoordig de neurodivergenten, zouden noemen. Als kind wilde ik zo graag zijn zoals de anderen, met elkaar spelend, elkaar woordloos begrijpend, en dat alles zonder “zware” gedachten. Terwijl ik vanaf het strand toekeek, leek het of alle andere kinderen in de zee met elkaar aan het spelen waren...
Je kan wel een klein deel van wat je bent zo sterk uitvergroten, dat je nog steeds niet samenvalt met je wezen. In de verdeeldheid waarin we straf vrezen en beloning ambiëren, kunnen we leren die aspecten uit te vergroten, die de massa cultiveert. Ondanks dat je dan bent wat je bent, althans een klein deel daarvan, verloochen je grotendeels wie je wezenlijk bent. Zo zou iemand alsnog “slecht” kunnen zijn, terwijl die wezenlijk ook een harmonieus (“goed”) mens kan zijn. Als zanger van de band (Jim Rensson and the Crew) was ik als eind tiener/begin twintiger uitgegroeid van een verlegen en kwetsbaar kind, tot een redelijk succesvolle publieke figuur. Het voelde als een inhaalrace, ik stond nu in het middelpunt van de belangstelling, precies daar waar ik als kind altijd van buitenaf naar verlangde. Was ik nu in de zee, of nog steeds op het strand?
De song Choice is de meest kwetsbare song van het hele album. In de oorspronkelijke 1983 versie slechts begeleid met alleen piano (nu aangevuld met cello, saxofoon en later complete rockband), gaf ik mezelf zo bloot, dat het voor mij nu ongemakkelijk voelt. Mijn vrienden, zing ik, lachen me uit, nemen me in de maling, zij zijn onderdeel van de massa (de zee) en zullen mij nooit toelaten. Wel kan ik leren ze te vermaken, als artiest, populist, of wellicht dictator, die vanaf het strand de zee dirigeert. Uiteindelijk, na een enorme storm in feite in een glas water (in de persoon zelf), zing ik in de laatste regels dat ik heb gekozen voor kwetsbaarheid, zodat echte ontmoeting ooit mogelijk zal zijn.
In de keuze tussen roem en fortuin enerzijds, en liefde en verbondenheid anderzijds, zou het podium niet mijn keus kunnen blijven, ondanks mijn redelijke prestaties daar. Niet zo lang nadat het album uitkwam, stopte ik met de band en met optreden, om het later diverse keren in kleinere settings opnieuw op te pakken. De keus voor liefde is niet gelijk aan het afwijzen van "bewondering" op het podium, die ik natuurlijk ook graag heb (niets menselijks is mij vreemd). De massa was voor mij de maatschappij, die oneindig comfort opeiste ten koste van de natuur. Mijn keus voor vegetarisme in die tijd, was een eerste afwijzing van het idee dat al het andere leven op de planeet voor ons gemak kon worden ingezet. Liefde is je plaats in het geheel leren vinden, open staan voor de ander en het andere. Als we meer van ons wezen toelaten in wie we zijn, mogen we uit onze schuilplaatsen komen, in alle kwetsbaarheid, en hebben we een wereld te ontdekken! Dan is er geen verschil meer in wie we zijn en ons wezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten