Als begin twintiger met wat minder dan gemiddelde sociale begaafdheid, vond ik het lastig om te zien wat mensen echt dachten, voelden, of beleefden. Zelf wilde ik het graag goed doen, waardoor ik veel bezig was met te proberen in te schatten wat anderen van me verwachtten. De song Vile Day in March schreef ik begin jaren 80 over de verwarring tussen schijn en werkelijkheid. Ondertussen heb ik ontdekt dat deze verwarring meer algemeen is; ze geldt ook voor de meer sociaal begaafden onder ons. In onze omgang met elkaar, zijn we vaak niet echt onszelf. Net zoals dat voor onszelf geldt, zijn ook vaak de anderen bezig te voldoen aan verwachtingen. Een gevolg is dat je praat, werkt, speelt of, in gezelschap verkeert met de schijn en dus niet met wie jezelf "wezenlijk" bent, of wie de ander meer wezenlijk is.
De complexe wereld, waarin werkelijk en virtueel door elkaar heen bewegen, doet ons twijfelen aan wat werkelijkheid eigenlijk is. Door de media voorgespiegelde beelden kunnen soms reëler, meer of juist minder hoopgevend of beangstigend lijken dan de “werkelijkheid” zelf. Dit komt tot uiting in de tegenstelling tussen informatie en desinformatie, tussen feit en fake, in het zwart wit denken. Hoewel we objecten vaak redelijk makkelijk kunnen scheiden in echt en namaak (onecht), is onze omgang met subjecten - het subjectieve - gecompliceerder. Wat is in de omgang met de ander wezenlijk, en wat is schijn, of vertoon? Dit geldt zeker ook voor de omgang met onszelf. Velen van ons krijgen in hun leven te maken met depressie, burn-out, of met andere zingevingsissues. Het zich voordoen - de rol die we "spelen"- wringt met het wezen; doen en voelen, hoofd en hart lijken niet meer (volledig) verbonden.
Natuurlijk kan je hier tegenin brengen dat er geen schijn kan zijn zonder licht: schijn is de reflectie van licht via objecten (spiegels, kralen, etc). Daarbij is het nooit (volledig) mogelijk om echt terug te keren naar de oorsprong, of naar de bedoeling, zoals Plato al een paar duizend jaar geleden met zijn allegorische grot overtuigend liet zien.
Klopt! Echter het telkens complexer maken van onze werkelijkheid met nog meer “spiegels en kralen”, brengt ons naar mijn idee niet vanzelf dichter bij de oorsprong. De oorsprong associeer ik met heelheid, of eenheid. Het herhaaldelijk verdubbelen van onze werkelijkheid in allerlei virtuele vormen, brengt daarentegen gemakkelijk nog grotere verdeeldheid.
Tegelijkertijd zijn werkelijkheidsverdubbelingen - verschijningen - zoals boeken, films en in zekere zin ook andere kunst (muziek, beelden, schilderijen) ook een verrijking van onze wereld. Ze vormen de spiegels waarin we juist kunnen ontdekken waar we staan, waartoe we ons waarom verhouden. We moeten deze spiegels koesteren. Maar voor mij zijn bijvoorbeeld machine gegenereerde berichten, beelden en muziek spiegels en kralen waar niemand om gevraagd heeft en die ons worden opgedrongen met alle complexe gevolgen van dien. Ze worden ingezet om onze aandacht vast te houden, voor commerciële doelen en genereren daarmee verdeeldheid in plaats van eenheid, heelheid. Daartegenover zie ik mensen die zo dicht bij de natuur staan, dat ze de pijn haast letterlijk voelen als er een boom omgekapt wordt. Ondanks onze eindige levens, vormen we onderdeel van een “Circle of Life”, moeder natuur.
In de video heb ik getracht op beelden van vooral mijn lief Victorine een spiegelwereld te bouwen, om daarmee dicht bij het winterse (vroege voorjaar) gevoel van de song te blijven. Met een prachtige gitaarsolo van Erik Veldwijk, backing vocals van Hannie Brouwer, Elly van Eijk en Will Meyer, op basgitaar Bart Rozeboom, drums Ernie Hoffmeister en toetsen Bert Bredeweg, met aanvullingen van Deborah, Tom van Timmeren en mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten