In ons huis stapelt zich telkens weer van alles en nog wat op. Het is logisch dat een groot gezin, waarvan de meesten ondertussen zijn uitgevlogen maar nog regelmatig even iets moeten stallen, veel dynamiek met zich meebrengt. Bovendien ben ik gek op verbouwen en knutselen, en heeft onze Saksische boerderij ook ruimte genoeg. Elk jaar organiseren we wel een dag dat we afstand doen van spullen. Dan wordt het kringloopwinkel, of de afvalverwerking. En … afscheid nemen bestaat! En het kan heel goed, haast reinigend voelen. Tevens is er altijd ook weemoed. Als ik een knuffeldier van mijn kind inbreng bij de kringloopwinkel, dat jarenlang is gekoesterd, of een muziekinstrument, dat vol van verlangen en verwachting gekocht is door een veel jongere versie van mezelf voor een kind dat zomaar is verdwenen en als een volwassen mens met hele andere wensen en verlangens het voortaan zelfstandig uitzoekt, beginnen mijn ogen zomaar te tranen. Niet dat ik huil, natuurlijk niet, afscheid nemen is noodzakelijk, net zo noodzakelijk als verbindingen aangaan, als openstaan voor nieuwe uitdagingen.
Zo heerlijk fris en zuiver als de winter soms voelt, als al het leven in de planten zich heeft teruggetrokken tot een belofte, die schuilhoudt om in het voorjaar uit te breken als de tijd (niet meer) rijp is, zo verfrissend voelt het voor mij om afstand te doen van lust (bezit) die (bal)last is geworden. Meestal zijn dat slechts spullen, maar het kan ook een situatie zijn waar je uitgegroeid bent, en uit gewoonte in bent blijven hangen.
De herfst komt voor mij altijd te vroeg, maar die eerste koele wind, die verandering aankondigt, die me op scherp zet en oproept om me klaar te maken voor de winter, herinnert me aan de opgestapelde rommel, die “schreeuwt” om afstand van te doen.
In de song Autumn Night (1983) overzag ik aan het begin van mijn arbeidzaam leven (volwassenheid) wie ik was en wat ik bezat. Op Whirling Dust '24 (2024) is deze song behoorlijk confronterend voor me, het is alsof ik op een door opstapelen ontstane hoogte sta, nu aan het eind van mijn arbeidzaam leven. Ik moet loslaten om een volgende fase in te gaan. Ook nu is loslaten noodzakelijk en hopelijk reinigend. De wereld is veel complexer geworden, en daar heeft ook “mijn” vakgebied (Kunstmatige Intelligentie, ik studeerde af op één van de allereerste muziek genererende AI) aan bijgedragen. Ik zou willen dat we nooit op dat pad waren terecht gekomen, ook al begrijp ik dat met Prometheus in de oudheid, en recenter Frankenstein en vele fantasieën over machines met Agency (een eigen wil), dat pad altijd onvermijdelijk is geweest.
Wellicht is één van de grote problemen van ons mensen wellicht dat we slecht zijn in opruimen, in afstand nemen, of nog moeilijker, afscheid nemen. We stapelen en stapelen, bijvoorbeeld de ene (verkwistende) techniek op de volgende en als die minder verkwistend is, zal die nog algemener worden, waardoor er weer hele andere nadelen zichtbaar zullen worden. Resultaat steevast: nog meer verkwisting. Zo ben ik uit de overtuiging dat WhatsApp “slechter” is dan Signal, overgestapt met als gevolg... dat ik nu 2 platforms in de gaten moet houden, want ik wil me ook niet buitenspel zetten voor al die contacten die op WhatsApp blijven. Gelukkig kunnen we de herfst niet tegen houden, net als het sterven, zodat er af en toe een nieuw speelveld ontstaat voor hen die dat ook verdienen.
Het afgelopen weekend mocht ik figureren in een film van een uitvaartmaatschappij. Wat mij opviel, is dat net als bij de sloopbedrijven, hier echt duurzaam en circulair gedacht en gewerkt wordt. Memento mori. Het toelaten van zowel groei, als krimp, bij ons prachtig getoond in de 4 jaargetijden, is echt reinigend. Transformatie is ook loslaten en dus iets heel anders dan opstapelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten