In onze levens zijn wij allemaal continu aan verandering onderhevig. “Like vagebonds we meet and then we flee again” zong ik in Mary-Ann, de song die we in 1983 zagen als meest commerciële song van het album Whirling Dust. Onze verblijfplaatsen, deels fysiek en nu veel meer dan toen, deels virtueel op sociale mediaplatforms, zijn niet blijvend, en daarmee zijn wij inderdaad vagebonden, op onze trektocht door het leven groeien we in vriendschappen, situaties en posities, om er vaak ook weer uit te groeien. Daarbij is het naar mijn idee universeel dat we zoeken naar bestemming, naar ergens aankomen, waar we volledig thuis kunnen zijn, waar we volledig samenvallen met wie we “echt” zijn.
Juist deze weken besef ik dat ik de droom heb mogen verwezenlijken, die schuil ging achter deze song die ik meer dan 40 jaar geleden schreef. Mijn leven met mijn grote liefde Victorine heeft me thuisgebracht. Tegelijkertijd is de wereld die we als mensheid elke dag verder creëren, voor steeds meer mensen een veel te vluchtig thuis geworden. Meer dan praktisch alle "oudere" technologieën, is digitale techniek bij uitstek vluchtig. Waar bijvoorbeeld de Saksische boerderij waarin Victorine en ik wonen nog uit de 17e eeuw stamt, en het concept van het rietgedekte bouwwerk al aan het begin van het neolithicum werd toegepast (houtconstructie op het oer), is technologie nu steeds bewerkelijker om in de lucht te houden. Hoe zit dat?
Romeinse wegen konden tientallen jaren en soms zelfs eeuwen blijven liggen zonder veel onderhoud. Als ze maar af en toe gebruikt werden. Moderne asfaltwegen hebben beduidend meer onderhoud nodig, ook omdat ze veel complexer zijn (gladde asfalt toplagen, diverse onderlagen, drainage systemen, vangrails, verlichting, surveillance systemen, etc.). Bovendien moet er gesurveilleerd worden, en is er wegenwacht en andere services. Met de digitale snelweg is dit nog weer anders. Waar je nog zou kunnen zeggen dat een wegen- of spoornet op een zeker moment af is en nog slechts onderhoud vereist, is een digitaal systeem nooit af.
De song speelt af door er op te klikkenStel je voor dat wij, publiek, zouden zeggen dat we met onze computers en internet tevreden zijn. We hoeven niet meer dan we er vandaag mee kunnen. Kunnen we dan zeggen dat we geen updates meer nodig hebben, en dat we de apps die vandaag tot volle tevredenheid ons laten tekstverwerken, muziek opnemen en luisteren, films maken en kijken. gamen etc voldoende zijn? Nee, want alleen al het veilig houden van de systemen (tegen hacks, internet criminelen, geheime diensten, etc.) vereist een complete wapenwedloop (of preciezer technologie wedloop). Het is letterlijk een race naar nergens. Of ja, naar steeds meer geavanceerde systemen, met alle risico's en gevaren van dien. Het internet zal nooit af zijn. Niemand zal daarin ooit zijn/haar bestemming vinden. De essentiële vraag in Mary-Ann is “Where will I stay at last, will it be worth to go”?
Als ik nu luister naar Mary-Ann, dan snap ik dat hoewel we per definitie zolang we leven aan verandering onderhevig zullen blijven, we wel onze plek kunnen vinden, bij en vooral met elkaar. Dat zit inderdaad niet in bezit, en nog minder in een technologische heilstaat die ons soms door “idioten” wordt voorgehouden. We zullen het echt zelf moeten doen. Veel positiever gezegd, we mogen het zelf doen, samen, ondanks dat we 24/7 gesurveilleerd worden, om vervolgens te worden gebombardeerd met zaken die ons zouden motiveren om van alles en nog wat te vinden, willen, of laten. Zo moeten we vandaag op Valentijnsdag de liefde vieren, collectief, wereldwijd. Voor mij geen moeilijke opdracht. De felicitaties gaan naar mijn schoondochter Tessa (zij is jarig op 14 februari), en mijn liefde naar mijn lief, kinderen, vrienden, collega's en connecties! En wat betreft veranderen, ik hoop nog even door te gaan met veranderen! Of, zoals mijn lief het noemt, niet anderen, niet ver-anderen, maar voor anderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten