Na een prachtige avond, met daarin een soloconcert van celliste Mayke Rademakers en daarna het feest van Arend Runia, de organisator van de avond, worden mijn lief en ik heerlijk lui wakker. Zondagochtend. Half nog in gedachten bij gisteravond, zie ik een bericht op LinkedIn van David Boogerd, presentator van 'De ongelooflijke podcast'. In de kop staat dat “kwantum alles gaat veranderen (over geloof en wetenschap)”. In de post wordt beweerd dat kwantum computers zoveel rekenkracht zullen hebben en daarmee zoveel sneller zijn, dat ze al onze complexe vraagstukken gaan oplossen, van klimaat tot en met gezondheid. Ik raak wat geïrriteerd. Alsof we als we niet meer ziek worden en liefst ook niet meer sterven, een minder grote last zullen leggen op moeder natuur. Alsof technologische vooruitgang en het tot norm verheffen van steeds sneller en meer, ons in een heilstaat hebben gebracht, in plaats van in een wereld met crises op praktisch elk denkbaar vlak.
Meer van hetzelfde helpt niet. Ook in deze post wordt de gezondheidszorg weer gegijzeld, want wie kan er tegen zijn als we dankzij supercomputers nare ziekten als ALS en kanker genezen? We laten dan even buiten beschouwing dat we ons denken en ziel leven met nog meer technocratie steeds meer verlammen, en onze omgeving nog meer vervuilen met kunstmatige rotzooi (mens gemaakte materialen, die nu al meer wegen dan al het organische leven op de planeet bij elkaar) en radioactief materiaal. We doen dan wel alsof natuurkunde de enige wetenschap is, en dat dus onder meer sociale wetenschappen er niet toe doen: snellere en slimmere machines zullen door politieke stromingen, individuen, sociale lagen zonder meer eenduidig worden onthaald... Ik mopper dat dit pas religie is, maar dan wel van een naïeve en stokoude soort. Mijn lief begint spontaan Harrie Jekkers te zingen: “Er was eens een koning machtig en groot, die had slechts één vijand en dat was de dood, Waarom moest de dood toch zijn leven bederven, waarom was ie zo bang, zo bang om te sterven?”. Laat het los, roept ze, muziek!
Tijdens het ontbijt hebben we het over de mooie muzikale avond. Wat mooi, als je zoals Arend zo positief je 67ste verjaardag kan vieren, met een gave aan je familie, vrienden en collega's. Een begaafd mens heeft veel te geven. Waar je gave ligt, kan je geven, waar je gave niet ligt wordt geven gemakkelijk weggeven, vertelde Paul Edauw mij vorige week. Zo is het! Ook de celliste Mayke Rademakers gaf zichzelf in het concert vol overgave in haar eigen compositie Stagioni, 4 jaargetijden, een muzikale reis door het leven. Af en toe een knipoog naar Vivaldi, en daarmee een acceptatie van het universeel menselijke, het tijdloze. Acceptatie van het leven, inclusief de eindigheid, de schoonheid van alles dat is en voorbijgaat.
Alle emoties kwamen in het concert voorbij. Ze wist de hele Lutherse kerk in Kampen te vullen met slechts haar (elektrische) cello. Daartoe gebruikte ze onder meer een zogenaamd loopstation, waarmee ze telkens een paar maten speelde en gelijktijdig opnam. Door deze opname direct op repeat te zetten en dan al spelend de volgende laag toe te voegen en ook weer op te nemen, groeide de muziek soms uit tot een compleet orkest, om vervolgens weer weg te ebben en heel intiem – haast eenzaam – nieuwe richtingen in te gaan, die al dan niet opnieuw konden groeien. Zo gingen we door de Lente, de Zomer, de Herfst om in de Winter te eindigen.
De organisator en gastheer, Arend, is net als ik ergens in de herfst aangekomen. Elk van de vier jaargetijden van Mayke Rademakers bestond uit twee delen. Het eerste deel van de Herfst was de melancholie. Je overziet je leven, waar je nu staat, en er is vreugde over alles dat je hebt mogen beleven, en waar je gekomen bent. Daarna is er de storm, die ook bij de herfst hoort, de verandering, en al die mogelijkheden die nog in de lucht hangen. Het is nog lang geen winter, al liepen de laatste twee delen van het concert (de Winter bestond uit contemplatie en tenslotte epiloog) sneller door.
Al met al prachtig! Wat is de cello ook een schitterend en veelzijdig instrument, waarop zoveel kan. Ze gebruikte het instrument als percussie instrument, als geplukte bas, als gitaar. Alle cello technieken kwamen aan de orde. Bovenal speelde ze prachtig cello, wat een begaafde celliste!
Na het concert vierden we het feest, en spraken we na, onder meer over het concert en de gastheer.
Wat een schril contrast met de pseudo-religie waar ik de eerste alinea over schreef, waarin we in een ongebreideld techno-optimisme doen alsof er niets aan de hand is, zelfs als dat niet waar is (met een muzikale knipoog naar Frank Boeijen). Dat we ons leven hebben, en dat het kostbaar en mooi is, is voor mij in ieder geval een waarheid, die ik ook met nog meer technocratische disruptie niet zou durven riskeren...
PS ik wil niet de indruk wekken geen belangstelling te hebben voor theoretische natuurkunde, die vind ik razend interessant! Maar als een kind (mensheid) moeite heeft een driewieler op de weg te houden (digitale techniek veilig en goed gebruiken), is een raceauto (kwantum computing) gewoon geen goed idee. Dus Viva la Musica ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten