A bird, so
lonely alone…
Zo begon de song Funeral’s Wedding Day (Jim Rensson
and the Crew), over hoe het streven om vrij te willen blijven van de
systeemwereld anno 1980, uiteindelijk vanzelf zou omslaan naar confirmatie, en
afscheid van de vrije onschuld… Net zoals veel generatiegenoten, voelde ook ik
begin jaren ’80, in de overgang van tiener naar twintiger, vervreemding van de
ontstane grote en complexe systeemwereld. Een wereld die zichtbaar werd in attaché
koffertjes, blauwe pakken en stropdassen, steeds meer en grotere auto’s en versobering van het openbaar vervoer, grote
prestigieuze en vooral spiegelglazen gebouwen, de opkomst van megasteden en
daarmee een onstuitbaar opkomende systeemwereld. Er was die andere kant, onze
kant, de verloren generatie, de punk en new wave, die een kleinschaliger en
vooral veel meer geïmproviseerd bestaan voorstond, jeugdig, en uitdagend. In
verbondenheid met elkaar hadden velen van ons bijvoorbeeld een rat als huisdier,
een verschoppeling die bij nadere kennismaking beslist een loyaal en
vriendelijke huisgenoot kon worden. Ook wij voelden ons uitschot, overbodig
geworden door automatisering. Maar, vreemd genoeg, was de computer en ook de
synthesizer van ons, ze stonden aan “onze” kant; wij waren een jonge generatie
van alternatievelingen, computernerds, muzikanten, kunstenaars, die de
vervreemding van het grootschalig systeem tot in het diepst van ons wezen voelden. In deze context schreef ik de muziek
Whirling Dust, die mijn band Jim Rensson and the Crew uitbrachten
bij Plato, Dick van Dijk, over een liefdesrelatie in een toekomstloze
systeemwereld, een afwijzing van die wereld, en de zekerheid hierin
uiteindelijk te falen, hoewel de Ander dat wel zou kunnen en daardoor zou
sterven:
I’m
not a machine, though it’s 1995, I never change, nobody owes me … of course
I’ve always known that we would get here in the end, we should get that number,
I know I broke my word, but you can’t go on like this … you grow so thin,
simulate take part, but keep your thoughts, nobody can really owe you, you look
so bad, I love you … don’t let me watch you die. (Jim Rensson &
the Crew, Whirling Dust, New Order)
There’s you,
so fearful yet free…
Deborah de Graaf (studente time-based art &
conservatorium) en Tessa van Merle (studente Time-Based art) gebruikten een paar
songs van Whirling Dust - Autumn Night, Funeral’s Wedding Day en New
Order – die de vervreemding het sterkst uitdrukten als basis voor hun conceptfilm
New Order (2022). Deborah componeerde 2 nieuwe songs (Everything has Changed
en Coming Home, die ik mocht inzingen, met Tom van Timmeren op drums,
ruim 40 jaar later. Hoewel Tessa en Deborah vaak hun kunst vormgeven in virtual reality (en/of
augmented reality), is dit een “traditionele” film. Hoewel de 7 scenes in de "galerij versie" door een randomgenerator in vele volgorde geplaatst worden (waardoor praktisch iedereen een "eigen" volgorde krijgt: 7!=5040) staan ze op YouTube in vaste volgorde. Het verre toekomstbeeld op Whirling Dust vanuit 1980 -
1995 - ligt nu alweer bijna 30 (!) jaar
achter ons. Het verhaal draagt de “erfenis” van de clash tussen systeem en individu
uit Whirling Dust naar het nu, waarin werkelijkheid en recente echo moeilijk
van elkaar te onderscheiden zijn, als in Hugh Everett's meer werelden interpretatie: een spiegelwereld van virtuele en fysieke
verbondenheid:
Your
voice echoes on, Then we thought this would ever last, Now I’m forced to live,
With shadows of the past (Everything has changed, by Deborah
de Graaf, sung by Jim Rensson)
Ook hier speelt hoop – perspectief – een rol:
We
will find joy, In our discomfort, Will be more, Than what we aimed for... (Coming
Home, by Deborah de Graaf, sung by Jim Rensson)
Voor mij is alles goed gekomen, ik ben gelukkig getrouwd,
trots op mijn 6 kinderen, en heb ondanks (of dankzij) mijn neurodiversiteit
zelfs in de systeemwereld een prima carrière mogen maken. Dat wil niet zeggen
dat alles goed is, verre van dat, er is heel veel te doen! Kunst is een
prachtige start!
De opnames die Tessa en Deborah van Jim Rensson and the Crew
gebruikte, zijn New Order, met naast mij als singer-songwriter, Bert Bredeweg
op toetsen, Erik Veldwijk op gitaar, Hans van Ees op bas, Ernie Hoffmeister op
drums en als backing vocalisten Elly Van Eyk, Hannie Brouwer en Will Meyer.
Voor Funeral’s Wedding Day en Autumn Night zijn veel eerdere “live” opnamen
gebruikt met (ipv Ernie en Hans) Ron Stokking op drums en Wouter Kronenberg op
bas en verder dezelfde bezetting. Op de nieuwe opnames naast mijn stem en
basgitaar, Tom van Timmeren op drums, Deborah toetsen en gitaar:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten